Renkonto kun Osama Manzar, la gastiganto de la Tviter-konto @AsiaLangsOnline de la 22-a ĝis la 28-a de oktobro 2019

Foto de Osama Manzar, fondinto, Digital Empowerment Foundation (Cifereca Enpoviga Fondaĵo)

Kiel parto de nova kampanjo en sociaj retejoj por festi enretan lingvan diversecon en Azio, ĉiusemajne nova lingva aktivulo kaj subtenanto administros laŭvice la Tviter-konton @AsiaLangsOnline por kundividi siajn spertojn rilate al la revigligo [eo] kaj antaŭenigo de sia denaska lingvo. Tiu ĉi kampanjo estas kunlaboro inter Rising VoicesDigital Empowerment Foundation kaj O Foundation.

Ĉiusemajne, la gastiganto respondos kelkajn demandojn pri sia fono kaj disponigos mallongan superrigardon pri sia lingvo. Tiu ĉi intervjuo kun Osama Manzar (@OsamaManzar) sub formo de Demandoj kaj Respondoj donas unuan antaŭrigardon pri tio, kion li pridiskutos dum la semajno kiam li administros la konton.

Rising Voices: Bonvolu rakonti al ni ion pri vi mem.

In 2002 I co – founded Digital Empowerment Foundation – an organisation established to digitally empower the masses (so far 7.5 million) with a footprint of 600 locations and 9000+ digital foot soldiers across 126 districts in 24 States.  A British Chevening Scholar and an International Visitors Leadership Program Fellow of the US State Department, I am also an author, columnist, impact speaker, angel investor, storyteller, mentor, along with being part of several government and policy committees in India and international organisations working in the areas of Internet, access, digital inclusion and Misinformation.

I have also has co-authored more than five books, including Internet Economy of India and Netchakra: 15 Years of Internet in India. DEF, in fact, has instituted 10 awards for recognising digital innovations for development in South Asia. Travelling to more than 5000 villages across India and 50 countries, I am specialized in advising digital models for underserved communities.

Additionally, I am a Member of Advisory Board for Alliance for Affordable Internet; Member of Media & Information Literacy Experts Network and Member of the Board/Advisory at various organisations such as: Association of Progressive Communication; Global Network Initiative; World Summit Award; Ibtada; Society for Labour & Development; Sahapedia; Down To Earth; Protsahan Santhan; Missing; and Swaraj University.

En 2002 mi kunfondis Digital Empowerment Foundation – DEF (Cifereca Enpoviga Fondaĵo) – kiu estas organizaĵo kreita por ciferece enpovigi homamasojn (ĝis nun 7,5 milionojn) kun ĉeesto en 600 lokoj kaj pli ol 9000 ciferecaj batalantoj (disvastigantoj) en 126 distriktoj kaj 24 ŝtatoj. Krom esti esploristo ĉe British Chevening Scholar (Britio) kaj International Visitors Leadership Program Fellow (Usono), mi estas verkisto, kolumnisto, parolanto, anĝela investanto, rakontisto, mentoro kaj mi partoprenas en kelkaj registaraj kaj leĝaj komitatoj en Barato kaj internaciaj organizaĵoj, laborante pri temoj kiel Interreto, alirebleco, cifereca inkluzivigo kaj misinformado.

Mi ankaŭ kunverkis pli ol kvin librojn, inkluzive de Internet Economy of India kaj Netchakra: 15 Years of Internet in India. DEF, fakte, kreis dek premiojn pri ciferecaj novigoj por evoluigo en Suda Azio. Vojaĝante al pli ol 5000 vilaĝoj tra Barato kaj 50 landoj, mi estas specialisto pri konsilado pri ciferecaj modeloj por malriĉaj komunumoj.

Plue, mi estas konsilanta membro en Alliance for Affordable Internet; Media & Information Literacy Experts Network kaj aliaj organziaĵoj kiel: Association of Progressive Communication; Global Network Initiative; World Summit Award; Ibtada; Society for Labour & Development; Sahapedia; Down To Earth; Protsahan Santhan; Missing; kaj la Universitato Swaraj.

RV: Kia estas la aktuala situacio de via lingvo, rete kaj eksterrete?

In India, where there are more than 780 languages, over 220 languages have died in the past 50 years and 197 others are categorized as endangered by UNESCO. Despite India’s cultural, geographical and linguistic diversity, only 22 languages have the official status in India. What is even more disappointing is that India has lost nearly 250 languages in the last half century, and 196 more have been declared endangered by UNESCO. With most of these languages spoken by tribes and lacking a script, it has been particularly difficult to preserve them.

India’s diversity lies in its richness of languages. There is an Indian proverb that goes, “Every two miles the water changes in India, every four miles the speech”.

Unfortunately, several of once thriving tribes in India have fewer than 1,000 members living today. The Indian Toda tribe, for example, is largely dependent on buffalo herding and embroidery for its livelihood. Its members are incredibly skilled artisans known for the red-and-black embroidery on white fabrics that has even earned them a GI (geographical indication) tag. They live sustainable lives, in harmony with nature where all their resources are available. The Toda tribals have their own language, which does not have a script. Over the last century, their numbers have been dwindling. The sharp decline in their population is largely related to the decline in agriculture land, much of which has been lost of afforestation. With their dwindling numbers, their art, craft and traditions are facing a slow death. If not preserved, the day is not far when their unique embroidery, for instance, is lost forever.

Several other tribes, which speak no other language than their mother tongue, and have either no script or aren’t trained to understand their script, will never find way to the Internet, if service and content providers continue to focus on the English speaking populations of the world. Unfortunately, in India, even a large share of government websites are only available in English or Hindi. Only a handful are available in state languages. Other languages are completely missing, pushing the marginalised communities further into marginalisation by disallowing them to access government records and information.

Around the world, the rural and villages’ folk societies have depended on the oral traditions for centuries for information dissemination from generations to generations. Interestingly, more than 55 per cent of all Web content is in English even though only around 20 per cent of the world’s population speaks English, and just five per cent of the world speaks English as their native language.

In such an English-dominating virtual world, where technology, too, is largely developed and designed by native English-speaking persons, I want to ensure that the oral or illiterate communities become a part of this growing network.

En Barato, kie ekzistas pli ol 780 lingvoj, pli ol 220 lingvoj mortis dum la lastaj 50 jaroj kaj 197 estas en danĝero, laŭ Unesko. Malgraŭ la kultura, geografia kaj lingva diverseco de Barato, nur 22 lingvoj havas oficialan statuson. Ĉar la plimulto el tiuj lingvoj estas parolataj de triboj kaj ne havas alfabeton, estas tre malfacile konservi ilin.

La diverseco de Barato kuŝas en ĝia lingva riĉeco. Ekzistas hinda proverbo, kiu diras: “Ĉiujn du mejlojn la akvo ŝanĝiĝas en Barato, po kvar mejloj ŝanĝiĝas la parolado”.

Bedaŭrinde, kelkaj iam prosperintaj popoloj en Barato nuntempe havas malpli ol 1000 anojn. La barata popolo nomata toda, ekzemple, multe dependas de bubala paŝtado kaj brodado por sia vivteno. Ĝiaj anoj estas mirinde lertaj metiistoj, konataj per ruĝa kaj nigra brodaĵo en blanka teksaĵo, kiu eĉ donis al ili geographical indication (geografian etikedon). Ili vivas daŭripovajn vivojn, harmonie kun naturo kie ĉiu resurso disponeblas. La todoj havas sian propran lingvon, kiu ne havas skribon. Dum la lasta jarcento, ilia nombro malgrandiĝis. La granda loĝantara malgrandiĝo estas ĉefe ligita al manko de agrikulturaj terpecoj, ĉefe pro arbarigo. Pro malgrandiĝo, iliaj arto, metio kaj tradicioj alfrontas malrapidan morton. Se oni ne konservas ĝin, ne estas tiom for la tago kiam ilia unika brodado, finfine, perdiĝos por ĉiam.

Diversaj aliaj popoloj, kiuj parolas neniun alian lingvon ol la gepatran, kaj ankaŭ ne havas skribon aŭ ne lernis legi sian skribon, neniam trovos vojon al Interreto, se la enhavaj provizantoj daŭre celos nur la angloparolantajn. Bedaŭrinde, en Barato, eĉ granda nombro de registaraj retejoj disponeblas nur en la angla kaj hindia. Nur kelkaj retejoj disponeblas en ŝtataj lingvoj. Aliaj lingvoj tute mankas, forpuŝante la marĝenigitajn komunumojn plie en marĝenadon per malpermesado de aliro al registaraj registroj kaj informoj.

Ĉirkaŭ la mondo, la kamparaj kaj vilaĝaj tradiciaj socioj dependis de parolaj tradicioj dum jarcentoj, por diskonigo de informoj de generacio al generacio. Rimarkindas, ke pli ol 55 procentoj de la tuta enhavo estas en la angla, kvankam nur ĉirkaŭ 20 procentoj de la monda loĝantaro parolas la anglan, kaj nur kvin procentoj de la mondo parolas la anglan kiel sian denaskan lingvon.

En tia anglalingva virtuala mondo, kie ankaŭ teknikaĵoj estas plejparte disvolvitaj kaj dezajnitaj de denaskaj anglalingvanoj, mi volas certigi, ke la parolaj aŭ analfabetaj komunumoj fariĝas parto de ĉi tiu kreskanta reto.

RV: Al kiuj temoj vi intencas voki la atenton dum la semajno, kiam vi administros la Tviter-konton @AsiaLangsOnline?

In the absence of digital tools and the Internet in the past, documentation through text was the only medium of preservation of history, culture, art and even languages. Not everyone was accomplished to write a book or influential enough to publish it. The Internet, too, for most part of its initial years represented only those who were on the top of the pyramid — both in terms of financial capability and English speaking skills. Then came the proliferation of digital tools, allowing history, culture, art and even (scripts of) languages to be photographed and preserved. We now have audio visual formats, which eliminate the need to have a script to document or preserve a language.

There is no denying that with the help of basic digital tools, people can be empowered to tell their own stories, beating long-set information exchange criterion of being able to read and write one or more script. By using the medium of spoken words and audio-visual story-telling, masses are better placed in the current information economy.

With an increasingly high penetration of mobile phones, we at Digital Empowerment Foundation have witnessed people learning to use digital tools to tell their stories. There are “illiterate” people who are using smartphones to become community journalists; who are sharing their folk music on YouTube; who are using WhatsApp to find buyers for their handloom and handicraft; who are using emojis and audio notes to communicate with their loved ones. It is interesting to see how people in rural, remote and tribal locations with no formal education and lack of knowledge of a script are engaging in fluent conversations in real time through audio notes, video calls and a bucket full of emojis to express an entire thought without any letter at all. And so, the written medium of communication is no more the parameter to define literacy.

Knowledge is for all.

And that is what makes it imperative to include the excluded — those who are yet to get online are largely those who form the oral and illiterate society. In order to bring them into the digital world to both produce and consume content on the Internet in their regional languages—thus improving the scope and volume of traditions, cultures, art and language that populate the present day Internet—it is important to not just train them in digital literacy but in media and information literacy (MIL). MIL has the power to ensure that the new users of the Internet do not just become consumers of information; but can consciously and judiciously access, organise, analyse, evaluate and produce information.

It is interesting to note here that while none of the Indian languages make it to the top 10 languages on the Internet as of now, Indian language user base grew at a compound annual growth rate of 41% between 2011 and 2016 to reach 234 million users at the end of 2016, surpassing the English users in India, according to a recently released Google-KPMG report. So what happens to the rest in the next decade? Will they, too, simply vanish from the records like almost 1,500 languages did from the 1971 Census (1961 census had listed 1,652 mother tongues and the next census listed only 108 mother tongues)? In a predominantly oral culture country like India, which is home to thousands of tribal communities and hundreds of languages, how do you preserve languages? How do you document languages that have only been sung in folk songs or narrated in folk stories without a script? How do you document the culture, traditions and history which are embedded in everyday life?

In such a scenario, it would be beneficial to address the issue of underrepresentation of lack of regional languages (which are often the foundation to represent a culture, tradition and geography) on the Internet, and empowering the marginalised communities to leverage digital tools and the Internet to document their own language, culture, tradition and folklore.

Pro manko de ciferecaj iloj kaj Interreto en la pasinteco, dokumentado pere de teksto estis la sola rimedo por konservado de historio, kulturo, arto kaj eĉ lingvoj. Ne ĉiuj sukcesis verki libron aŭ estis sufiĉe influaj por eldoni ĝin. La Interreto ankaŭ dum la plej granda parto de siaj komencaj jaroj prezentis nur tiujn, kiuj estis je la pinto de la piramido, koncerne kaj financan kaj anglalingvan kapablojn. Tiam venis la proliferado de ciferecaj iloj, permesante fotadon kaj konservadon de historio, kulturo, arto kaj eĉ (skriboj de) lingvoj. Ni nun havas aŭdvidajn formatojn, kiuj forigas la bezonon havi skribon por dokumenti aŭ konservi lingvon.

Neniu neas, ke helpe de bazaj ciferecaj iloj, homoj estas enpovigataj rakonti siajn proprajn historiojn, kreante novan longdaŭran informinterŝanĝan kriterion por povi legi kaj skribi en unu aŭ pluraj skriboj. Uzante la rimedon de parolataj vortoj kaj aŭdvida rakonto, amasoj estas en pli bona situacio en la nuna informa ekonomio.

Kun la ĉiam pli granda disvastigo de poŝtelefonoj, ni en Digital Empowerment Foundation (Fondumo Cifereca Enpovigo) atestis pri homoj kiuj lernis uzi ciferecajn ilojn por rakonti siajn travivaĵojn. Temas pri “analfabetaj” homoj, kiuj uzas poŝtelefonojn por fariĝi komunumaj ĵurnalistoj; kiuj kundividas sian popolan muzikon en YouTube; kiuj uzas WhatsApp por trovi aĉetantojn por sia teksaĵo kaj metiartaĵo; kiuj uzas emoĝiojn kaj aŭdajn notojn por komuniki kun siaj geamatoj. Estas interese vidi kiel homoj en kamparaj, foraj kaj popolaj lokoj sen formala edukado kaj mankantaj skribokapablon okupiĝas pri fluaj konversacioj en reala tempo pere de aŭdaj notoj, videofonaj alvokoj kaj sitelo plena de emoĝioj por esprimi tutan pensadon sen iu ajn litero. Do, la skriba komunikilo ne plu estas la parametro por difini alfabetecon.

Scio por ĉiuj

Kaj jen la imperativo inkluzivi la ekskluditajn. Tiuj, kiuj ankoraŭ ne enretumas estas plejparte tiuj, kiuj formas la parolan kaj analfabetan socion. Por enkonduki ilin en la ciferecan mondon por produkti kaj konsumi enhavon en la Interreto en siaj regionaj lingvoj – tiel plibonigante la trafpovon kaj kvanton de tradicioj, kulturoj, arto kaj lingvoj, kiuj plenigas la nunan Interreton, gravas trejni ilin ne nur pri cifereca alfabetigo, sed ankaŭ pri amaskomunikila kaj informa alfabetigoj (AIA). AIA havas la povon certigi, ke la novaj uzantoj de la Interreto ne nur fariĝas konsumantoj de informoj, sed kapablas konscie kaj juĝe aliri, organizi, analizi, taksi kaj produkti informojn.

Estas interese noti ĉi tie, ke kvankam neniu el la lingvoj de Barato konsistigas la 10 plej pintajn lingvojn en la Interreto nun, la uzantobazo de barataj lingvoj kreskis sume je 41% inter 2011 kaj 2016 por atingi 234 milionojn da uzantoj fine de 2016. Ĝi superas la anglalingvajn uzantojn en Barato, laŭ ĵus publikigita raporto de Google-KPMG. Do kio okazos al la resto dum la sekvonta jardeko? Ĉu ili ankaŭ simple malaperos el la registroj kiel okazis kun preskaŭ 1 500 lingvoj dum la censo en la jaro 1971 (censo de 1961 listigis 1652 gepatrajn lingvojn kaj la posta censo listigis nur 108 gepatrajn lingvojn)? En lando kiel Barato kun ĉefe buŝa kulturo, hejmlando de miloj da etnaj komunumoj kaj centoj da lingvoj, kiel oni konservas lingvojn? Kiel oni dokumentas lingvojn, kiuj estis nur kantitaj en popolaj kantoj aŭ neskribitaj rakontoj ? Kiel oni dokumentas la kulturon, tradiciojn kaj historion, kiuj estas integritaj en la ĉiutaga vivo?

En tia scenaro, estus avantaĝe pritrakti la problemon de subreprezentado aŭ manko de regionaj lingvoj (kiuj ofte estas la fundamento por prezenti kulturon, tradicion kaj geografion) interrete, kaj kapabligi la marĝenigitajn komunumojn uzi ciferecajn ilojn kaj Interreton por dokumenti siajn proprajn lingvojn, kulturojn, tradiciojn kaj folkloron.

RV: Kiuj estas la ĉefaj motivoj por via cifereca aktivismo por via lingvo? Kiuj estas viaj esperoj kaj revoj por via lingvo?

Every time a language dies, we lose a part of who we are. The effects of that language loss are also culturally devastating. Each language is a key that can unlock local knowledge about medicinal secrets, ecological wisdom, weather and climate patterns, spiritual attitudes and artistic and mythological histories. Languages have naturally risen and fallen in prominence throughout history. What makes this different in India as well as throughout the world is the rate at which its happening and the number of languages disappearing. I strongly believe that Digital and technology will help preserve dying languages and can be one of the strongest means to do so.
Connectivity can ensure better access to government schemes, entitlements and rights; digital market linkages can enable tribal communities to exhibit their craft and agricultural produce to the world for an improved livelihood; access to the Internet can keep them updated on government notifications and other relevant information; digital documentation can preserve and showcase their richness for posterity.
A low literacy rate, especially in rural India, has for long kept people devoid of any information. But with the advent of the internet, there is a possibility that the gap can be bridged.

Gondi, a South-Central Dravidian language in India, is spoken by close to three million people of Gond ethnicity. Although it is the language of Gonds, only a one-fifth can speak the language, putting on the verge of extinction the rich folk literature that survived through marriage songs and narrations till now. There is also certain unwillingness on the part of the younger generation in learning the native language as they mostly migrate to cities looking for better opportunities leaving the age-old livelihood practices. However, pages on social media sites like “Humans of Gondwana” (Facebook) and “Gondwana Events” (YouTube) are trying to give a new lease of life to the culture. Run by locals, these pages are telling the world stories from a communities’ perspective, their day-to-day lives and major Gondi events.

Ĉiufoje kiam lingvo mortas, ni perdas parton de ni. La sekvoj de tiu lingva perdo estas ankaŭ kulture ruinigaj. Ĉiu lingvo estas ŝlosilo kiu povas malfermi lokajn konojn pri kuracartaj sekretoj, ekologia saĝeco, vetero kaj klimato, spiritaj sintenoj kaj artaj kaj mitologiaj historioj. Lingvoj nature kreskis kaj falis tra historio. Tio, kio malsamas en Barato kaj tra la mondo estas la rapideco je kiu tio okazas kaj la nombro de malaperantaj lingvoj. Mi forte kredas ke cifereco kaj teknologio helpos konservi mortantajn lingvojn kaj povas esti unu el la plej fortaj rimedoj por fari tion.

Konekteco povas ebligi pli bonan aliron al registaraj programoj, rajtoj kaj rajtigoj; ligoj en la cifereca merkato povas ebligi al tribaj komunumoj elmontri sian metion kaj agrikulturajn produktojn al la mondo por pli bona vivtenado; aliro al Interreto povas teni ilin ĝisdatigataj pri registaraj notoj kaj aliaj gravaj informoj; cifereca dokumentado povas konservi kaj ekspozicii ilian riĉecon por la posteularo.

Malgranda nivelo de legokapablo, ĉefe en kampara Barato, longtempe tenis homojn seninformaj. Sed kun la apero de Interreto, aperis eblo kovri tiun fendon.

La gonda lingvo, sudcentra dravida lingvo de Barato, estas parolata de ĉirkaŭ tri milionoj da homoj de la gonda etnogrupo. Kvankam ĝi estas la lingvo de gondoj, nur kvinono povas paroli la lingvon, kaj tio signifas minacon de formorto por la riĉa folklora literaturo kiu transvivis per geedziĝ-kantoj kaj rakontoj ĝis nun. Ekzistas ankaŭ iu nedeziro de junaj generacioj lerni sian denaskan lingvon, ĉar ili plejparte migras urben por pli bonaj ŝancoj, forlasante praajn vivtenajn praktikojn. Tamen, paĝoj en retejoj de sociaj medioj kiel “Humans of Gondwana” (Homoj de Gondvano) (Fejsbuko) kaj “Gondwana Events” (Eventoj de Gongdvano) (Jutubo) provas doni novajn energiojn al la kulturo. Administrataj de lokuloj, tiuj ĉi paĝoj prezentas tutmondajn novaĵojn de la vidpunkto de komunumoj, iliajn ĉiutagaĵojn kaj gravajn gondajn eventojn.

 

Komenci konversacion

Tradukantoj, bonvolu Ensaluti »

Gvidlinioj

  • Ĉiuj komentoj estas kontrolitaj de administranto. Ne sendu vian komenton pli ol unufoje ĉar tiu povus esti markita kiel spamo.
  • Bonvolu konduti respekteme al aliaj. Komentoj kiuj enhavas malamajn esprimojn, obscenaĵojn kaj personajn atakojn ne estos aprobitaj.